آیا با امام حسین گناهان ما بخشیده میشود

 قرآن کریم، ذات پاک پروردگار 91 بار به عنوان غفور (بسیار آمرزنده) و 5 بار به عنوان غفار (بسیار بخشنده) یاد شده است و بیش از 80 بار سخن از توبه و بازگشت به سوی خدا و قبولی توبه، سخن به میان آمده است. همه این ها حکایت از دامنه گسترده رحمت و مغفرت حق تعالی و قبولی توبه توبه کنندگان دارد. در آیه سوره نساء می فرماید: ‌" هر کسی کار بدی انجام داده یا به خود ستم روا داشته" (اگر) از خداوند طلب آمرزش کند، خدا را آمرزنده و مهربان خواهد یافت".

 

یأس و نا امیدی از لطف و رحمت بی پایان و بی کرانه حق تعالی چرا؟

این سخن خدا است که به پیامبرش فرمود: "ای پیامبر! از قول من به مردم بگو: ای بندگان من! ای کسانی که (با بدی ها و گناهان) بر خود ستم روا داشتید، از رحمت خداوند نا امید نشوید (و بدانید که در صورت توبه کردن) خدا همه گناهان را می آمرزد، چه این که او بسیار آمرزنده و مهربان است".(1)
آنان که از روی عناد و لجاجت، عصیان با پروردگار هستی نکرده اند، یا بر آن موضع نیستند، بلکه گناه آنان از روی جهل و سهو و پیروی هوای نفس و غلبه نفس اماره و مقتضیات جوانی آنان بوده و سپس توبه حقیقی کرده اند، چرا مأیوس شوند؟ یأس از رحمت الهی، از گناهان کبیره و در ردیف کفر قرار دارد!

توبه کننده، محبوب خداست قرآن کریم فرموده: ‌"ان الله یحب التّوابین؛(2) یقیناً خداوند توبه کنندگان را دوست دارد".
پس توبه مخصوص گناه خاصی نیست و شخص خاصی را نیز شامل نمی شود. خداوند نسبت به هر عمل زشت وگناهی وعده پذیرش توبه داده است و در این جهت فرقی بین گناه کبیره و صغیره نیست، اما باید شرایط توبه واقعی تحقق یابد.